Μπαίνοντας στο διαμέρισμα του Μιχάλη Κεφαλογιάννη, διαπιστώνει κανείς πόσο κομψά είναι φτιαγμένο. Το έφτιαξε εκείνος; Έδωσε αρχιτεκτονικές οδηγίες;
«Το αγόρασα το 2005. Ήταν καινούργιο το οίκημα και σχεδίασα όλο το σπίτι από την αρχή. Αυτό που έφτιαχνε η κατασκευαστική εταιρεία δε μ’ άρεσε, και το άλλαξα. Μπήκα στη διαδικασία ν’ αγοράσω ειδικούς χάρακες που μετρούν τα εκατοστά, να κάνω μόνος μου ένα σχέδιο, για να το δώσω στο μηχανικό και να του πω ότι το θέλω έτσι. Το σχεδίασα με επιρροές από τα δωμάτια των ξενοδοχείων. Ήθελα να είναι ένας χώρος φιλόξενος, όπου θα γίνονται συγκεντρώσεις φίλων. Είναι, κυριολεκτικά, ένα σπίτι που ζει» τόνισε στο Hello>
– Χωρίς να είσαι αρχιτέκτων, πώς σχεδίασες το χώρο;
«Πιάνει το χέρι μου, ζωγραφίζω, κάνω καλό σχέδιο κι έχω και την αίσθηση των διαστάσεων. Και όλο αυτό ήταν που με οδήγησε τελικά στο Chelsea University of Arts όπου σπούδασα αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων. Ήθελα να το κάνω, να μάθω το τεχνικό μέρος, το οποίο ήταν συναρπαστικό. Για ένα χρόνο πηγαινοερχόμουν στο Λονδίνο, αλλά τα κατάφερα. Ήταν δημιουργικά όμορφο το ότι μπήκα στη διαδικασία να μάθω νέα πράγματα σία 40 μου χρόνια. Έχω φτιάξει κάποια σπίτια φίλων, αλλά δε θέλω να το κάνω επαγγελματικά, γιατί θα πρέπει ν’ αφήσω την άλλη μου μεγάλη αγάπη, ιη δημοσιογραφία.»
-Άρα, θα μπορούσε να γίνει η μελλοντική σου δουλειά;
«Η καθηγήτρια μου, σε μια συγκινητική επιστολή μου έγραψε: «Εγώ σε σένα βλέπω έναν αυθεντικό σχεδιαστή εσωτερικών χώρων και μην το αφήσεις». Ομολογώ πως με έβαλε σε δεύτερες σκέψεις, καθώς απ’ αυτή τη γυναίκα έχουν περάσει χιλιάδες φοιτητές, αλλά μου το είπε μέσα από την καρδιά της και με συγκίνησε. Οπότε, ναι, ίσως το κυνηγήσω, γιατί ποτέ δεν είναι αργά. Εξάλλου είναι καλό, όταν κλείνουν δεκαετίες και εικοσαετίες, να μπαίνουν κι άλλα πράγματα στη ζωή μας. Δεν μπορώ να με φανταστώ συνταξιούχο.»
– Τι λείπει από τη ζωή σου σήμερα;
«Μπορεί ν’ ακουστεί υπερβολικό, αλλά έχω ζήσει καλά και δεν έχω κενά στη ζωή μου. Δε μου λείπει κάτι που θα μ’ έκανε πιο ευτυχισμένο. Μετά από αναζήτηση χρόνων, έχω φτάσει σ’ ένα επίπεδο που λέω «ευχαριστώ”. Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό που έχω κατακτήσει, για το ότι είμαι υγιής και μπορώ να ζήσω την κάθε μέρα μου. Αισθάνομαι πληρότητα, δεν ντρέπομαι να το πω. Και έχω αναθεωρήσει πολλά τα τελευταία χρόνια.»
– Γιατί αναθεώρησες;
«Όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι αναθεωρούν, καθώς έχουμε περάσει περιόδους υπερβολής. Μαθαίνεις να βλέπεις τα πράγματα πιο ανοιχτά, να μην είσαι δογματικός. Ανέκαθεν χαιρόμουν με τα μικρά πράγματα, αλλά τώρα τα χαίρομαι ακόμη περισσότερο.
-Περά από το φιλόξενο διαμέρισμα σου, που αλλού στον κόσμο βρίσκεται μια αγαπημένη σου γωνιά;
«Αισθάνομαι πάντα ιδιαίτερα στο Παρίσι, για κάποιον ανεξήγητο λόγο. Εκεί νιώθω να «αδειάζει» το κεφάλι μου, απλώς και μόνο περπατώντας στους δρόμους της πόλης.»