Η συγκυρία των γενεθλίων του Πέτρου Κωστόπουλου μοιάζει ιδανική για την ερώτηση… Τι αίσθηση έχει για τον χρόνο.
«Περνάει γρήγορα ο χρόνος. Πολύ. Πήρα σήμερα μια ευχή από τον πρώτο έρωτα της ζωής μου, στα 16. Και δάκρυσα. Σκέφτηκα πόσα χρόνια περάσανε από τότε, ότι εμείς τώρα είμαστε μεγαλύτεροι απ’ όσο ήταν οι γονείς μας τότε. Είναι σοκαριστικό. Δεν τον καταλαβαίνεις τον χρόνο, θα Ξανάλεγα το “η ζωή είναι μικρή για να ‘ναι θλιβερή”, για το οποίο με έχουν κατηγορήσει, θα έλεγα στους’ πιτσιρικάδες “μην αφήνεις μέρα να περνάει”. Άφηνα να δω τις κόρες μου το Σαββατοκύριακο μέχρι που γίνανε 17 και 18 ετών και έδιναν προτεραιότητα στους δικούς τους φίλους. Λογικό αυτό τώρα με τον Μαξ δεν χάνω δευτερόλεπτο. Εγώ, πάντως, νομίζω ότι είμαι 20 χρόνια μικρότερος. Μπέτζαμιν Μπάτον, ψώνιο δεν είπαμε;» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
Τι πρόσημο έχει ο απολογισμός των τελευταίων χρόνων; Τι θα απαντούσε ο ίδιος στην κλασική ερώτηση που φιλοξενούσαν το πάλαι ποτέ τα περιοδικά του; Τι του έμαθε η ζωή; «Έμαθα ότι ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί την επόμενη μέρα. Ούτε καλό, ούτε κακό. Ότι ενός κακού μύρια έπονται. Όμως έμαθα ότι από την καμένη γη μπορείς να δουλέψεις, να σκάψεις, να σπείρεις και να πατήσεις ξανά στα πόδια σου. Ο,τι και να έκανα στη ζωή μου, ό,τι και να γεύτηκα σε ταξίδια, σε γυναίκες, σε ζωή, σε λεφτά, είναι μηδενικό μπροστά στα παιδιά μου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτή. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Δεν με ενδιαφέρει η Ιστορία, έχω γραμμένη την υστεροφημία. Με ενδιαφέρει μόνο η γνώμη των παιδιών μου.Γι’ αυτά δίνω πια λόγο».