Ο Αλέξης Γεωργούλης επιστρέφει δυναμικά με τη νέα του ταινία «Μαριονέτες». Με αυτή την αφορμή ο αγαπημένος και γοητευτικός ηθοποιός μιλάει για το τι τον οδήγησε στα μονοπάτια της υποκριτικής.
Νιώθεις να αλλάζει ο τρόπος που κρίνεις τον εαυτό σου;
«Όλα αλλάζουν συνεχώς. Η αλλαγή έρχεται συνεχώς. Η άποψή σου για όλα αλλάζει κάθε δευτερόλεπτο, γιατί προστίθεται ένα νέο στοιχείο. Γενικώς, για όποιες απόψεις έχω, ενώ νιώθω πως παραμένω σταθερός, κοιτάζοντας πιο μακροσκοπικά υπάρχει μια εξέλιξη».
Σου αρέσει αυτή η εξέλιξη;
«Με γοητεύει, γιατί είναι σαν να είμαι μάρτυρας της ζωής».
Ποιο λάθος θα ξανάκανες;
«Όλα θα τα ξανάκανα. Αν υπάρχει κάτι που δεν θα έκανα ξανά; Δεν θα δήλωνα αυτά που είχα συμπληρώσει στο μηχανογραφικό στις πανελλήνιες εξετάσεις. Ήθελα μαθηματικό και φυσικό, αλλά αυτό δεν θα είχε καμία επαγγελματική αποκατάσταση, γιατί για να γίνεις καθηγητής τότε υπήρχε επετηρίδα για χρόνια μετά. Αλλά, από την άλλη, αν δεν έμπαινα στο Πολυτεχνείο, όπου πέρασα τελικά, δεν θα γινόμουν ποτέ ηθοποιός. Γιατί θα είχα δοθεί σε αυτό που ήθελα να κάνω. Κάτι που βλέπω ως λάθος μετά από πέντε χρόνια αποδείχτηκε σωστό. Και σκέφτομαι κάθε χρόνο πως το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω».
Φαντάζεσαι πώς θα ήταν η ζωή σου ως καθηγητής φυσικής σε κάποιο σχολείο;
«Δεν θα ήμουν καθηγητής. Μάλλον ερευνητής θα γινόμουν. Προτιμώ να στέκομαι εκεί που δεν πάει ο πολύς κόσμος. Εκεί που το μονοπάτι είναι δύσβατο. Αλλά στο Πολυτεχνείο σου λένε «3 + 3 = 6». Ούτε «5,5», ούτε κάτι άλλο. Κάνει «6» και τελεία. Αυτό με εγκλώβιζε. Όταν ήρθα σε επαφή με την υποκριτική, είδα πως «3 + 3» μπορεί να κάνει και «μπλε». Αυτό με γοήτευσε, γιατί έχει να κάνει με μια εξερεύνηση. Είναι πολύ σημαντικό, γιατί αυτό σε κρατάει νέο. Όσο εξερευνάς προς τα έξω, εξερευνάς και προς τα μέσα».