Ο Pejman Ghadimi είναι ο συγγραφέας του Third Circle Theory, ενός βιβλίου που εξηγεί πώς σκέφτονται και πράττουν μερικοί από τους κορυφαίους σύγχρονους διορατικούς ηγέτες στο χώρο των επιχειρήσεων.
Από την ηλικία των 25, ο Pejman ήταν οικονομικά ανεξάρτητος, περνώντας από όλες τις θέσεις εργασιακού βίου, ενώ τον τελευταίο καιρό έχει αφιερώσει όλο το χρόνο του δημιουργώντας το Secret Entourage & Secret Academy, μια μοναδική διαδικτυακή πλατφόρμα που στοχεύει στην παρακίνηση, την εκπαίδευση και τη βελτίωση της ζωής των νέων επιχειρηματιών σε όλο τον κόσμο.
Ο Εξολοθρευτής υπαλλήλων
«Στις εταιρείες όπου εργάστηκα ως προϊστάμενος, διευθυντής, σύμβουλος ή πρόεδρος, αναζητούσα πάντα εργαζομένους οι οποίοι να είναι ομαδικοί παίκτες, άσχετα με τις δεξιότητές τους», λέει ο Ghadimi. «Στα πρώτα δέκα χρόνια της καριέρας μου είχα ήδη πάρει τον τίτλο του “Terminator”, τόσο για την ικανότητά μου να πιάνω κάθε στόχο που είχα στο μυαλό ξεπαστρεύοντας τον ανταγωνισμό, αλλά κυρίως για τον τρόπο που απέλυα κάθε αδύναμο κρίκο στην αλυσίδα των επιχειρήσεών μου».
Κι ενώ κάποιος θα μπορούσε να νιώθει τεράστιες τύψεις γι’ αυτό, ο Ghadimi, αντίθετα, αισθανόταν πως είχε κάνει κάτι πολύ καλό, τόσο στη δουλειά του όσο και στους ίδιους τους ανθρώπους που απέλυε.
«Αφού σου προσφέρω τα πάντα, απαιτώ το ίδιο και από σένα»
«Οι ευκαιρίες που έδινα σε κάθε εργαζόμενο ήταν αδρές: καλές αμοιβές, σύγχρονο περιβάλλον, δημιουργικό αντικείμενο εργασίας, παροχές, δωρεάν αυτοκίνητα και βενζίνη. Κυρίως όμως, χάριζα το προνόμιο να αναπτύξει κάθε εργαζόμενος τις αρετές και το ταλέντο στο μέγιστο βαθμό. Και το μόνο που ζητούσα ήταν η ομαδική δουλειά, η μεθοδευμένη στόχευση και νίκη με κάθε τρόπο», λέει ο Ghadimi. «Εκτός και αν κάποιος εργαζόμενος ζητούσε αύξηση χωρίς να έχει πιάσει το στόχο του. Τότε, τον απέλυα κατευθείαν».
Η εργοδοτική συλλογιστική του Ghadimi ήταν, κατά βάση, απλή: Στηριζόταν σε μια χρονική περίοδο ενός έτους κατά την οποία παρακολουθούσε την πρόοδο κάθε εργαζομένου και της ομάδας που συμμετείχε πάνω σε συγκεκριμένα project. «Αφού σου προσφέρω τα πάντα, θέλω να κάνεις κι εσύ το ίδιο. Αυτό βοηθά τόσο εμένα, όσο κι εσένα τον ίδιο. Αλλιώς, σπαταλάμε τζάμπα χρόνο και οι δυο μας -και χωρίς να βγάζουμε όσο χρήμα είχαμε υπολογίσει. Οπότε, γιατί μου ζητάς αύξηση;», λέει ο Ghadimi.
Δεν ένιωσε ποτέ άσχημα κάθε φορά που κάποιος υπάλληλος έπρεπε να απολυθεί. Καθώς είχε περάσει όλα τα στάδια αξιολόγησης και, μάλιστα, με τηρούμενες στο ακέραιο όλες τις υψηλές παροχές της εταιρείας προς αυτόν, αυτός ο υπάλληλος έπρεπε να ψάξει αλλού να τον πληρώνουν για να κάθεται.
Πάντα σύμφωνα με τα λεγόμενα του Ghadimi, εδώ είναι τα πέντε βασικά σημεία που πρέπει να γνωρίζεις πριν πάρεις την απόφαση να απολύσεις έναν υπάλληλο ή συνεργάτη σου. «Στη σκληρή επιχειρηματική πραγματικότητα που ζούμε, οι αποφάσεις σου σε τέτοια ζητήματα πρέπει να είναι αποφασιστικές. Αλλιώς, σκάβεις μόνος το λάκκο σου», λέει ο Ghadimi.
Ο εργαζόμενος έχει πάντα τον πλήρη έλεγχο σχετικά με την εξέλιξη ή την απόλυσή του
Μολονότι το να κατηγορεί ένας εργαζόμενος όλους τους υπόλοιπους για την αποτυχία της ομάδας είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, εντούτοις στην πραγματικότητα, η δουλειά που έχει επιλέξει να κάνειείναι απολύτως προσωπική ευθύνη. Απλά, οι κανόνες ορίζονται από άλλους. Και όποιος υπάλληλος δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να κουμαντάρει τον εαυτό του με βάση το στόχο που έχεις εσύ βάλει, είναι προτιμότερο να ψάξει αλλού την τύχη του.
«Όταν ξεκίνησα ως εκπαιδευόμενος μάνατζερ στον τραπεζικό τομέα, ήμουν πολύ νέος. Και σκεφτόμουν ότι τα αφεντικά μου δεν άξιζαν τίποτε, ήταν τεμπέληδες και ότι μου έβαζαν να πιάνω στόχους που εκείνοι δεν θα κατάφερναν ποτέ.
Οι επιλογές μου ήταν τρεις:
> Να παραιτηθώ από υπερηφάνεια και μισαλλοδοξία (χάνοντας μια γερή αποζημίωση)
> Να τεμπελιάσω και να με απολύσουν (κερδίζοντας τη αποζημίωση) ή
> Να τους αποδείξω ότι χάρη σε μένα θα μπορούσαν να τεμπελιάζουν ανενόχλητοι.
Προτίμησα το τρίτο, το πιο δύσκολο. Και σε δυο χρόνια βρισκόμουν εγώ στη θέση τους», λέει ο Ghadimi.
Δεν είναι η οικογένειά σου, συνεπώς δε δίνεις δεκάρα
Πολύ συχνά οι μάνατζερ διακατέχονται από τύψεις, οι οποίες έχουν να κάνουν με τα δύσκολα οικονομικά δεδομένα που θα αντιμετωπίσει ο απολυμένος και η οικογένειά του. Δεν είναι καθόλου κατακριτέο, ειδικά αν γνωρίζεις ότι η γυναίκα του είναι άνεργη και πως έχει τρία παιδιά που σπουδάζουν. «Αλλά έχω να πω το εξής: Αν αυτός ο υπάλληλος επί ένα χρόνο δε δίνει δεκάρα για τους στόχους του, σημαίνει ότι δε δίνει δεκάρα για το μέλλον των παιδιών του. Άρα, γιατί να δώσω εγώ μια δεκάρα για αυτόν και τα παιδιά του;», λέει ο Ghadimi.
Τα άτομα που δεν θέλουν να εξελιχθούν, αργά ή γρήγορα θα απολύονταν από κάθε άλλη εταιρεία
«Ρίξε μια ματιά στη φύση. Οποιοδήποτε ζώο, από έναν ελέφαντα έως ένα κουνούπι, αν δεν είναι εργατικό και προνοητικό για το στόχο του -την τροφή του- δεν θα επιβιώσει», λέει ο Ghadimi. «Σίγουρα δεν είναι όλοι οι άνθρωποι γεννημένοι για ηγέτες, μάνατζερ ή επιχειρηματίες. Αλλά ο καθένας στο είδος του πρέπει να έχει βλέψεις για βελτίωση των συνθηκών της ζωής του. Και να είναι εργατικός. Μπορεί να είσαι λιοντάρι ή μυρμήγκι. Όμως αν δεν κατασπαράξεις το ελάφι ή αν δεν κουβαλήσεις τα ψίχουλα στη φωλιά, θα πεθάνεις από την πείνα. Η απόλυση είναι μονόδρομος για σένα, φίλε».
Ο εργαζόμενος έχει χρέος να εξελίσσει ο ίδιος τον εαυτό του
Οι περισσότεροι άνθρωποι εργάζονται κάπου λόγω της δουλειάς που περιστασιακά ή δικαιωματικά τους προσφέρθηκε. Έτσι, πιστεύουν ότι το αφεντικό τους και μόνο είναι υπεύθυνο για την ανέλιξή τους στην επιχείρηση. Όμως αυτό είναι μεγάλο λάθος. Και όσο αδυνατούν να το κατανοήσουν, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς.
«Είχα πάντα μια βασική θεώρηση: Δουλεύω για το επόμενο αφεντικό μου. Και εδώ κρύβεται όλη η σοφία της επαγγελματικής ζωής κάθε ατόμου που έχει πίστη στις δεξιότητες και το ταλέντο του. Κάθε επιχειρηματίας επιθυμεί να έχει δίπλα του ανθρώπους που να του εμπνέουν εμπιστοσύνη -στο χαρακτήρα, στους στόχους και τις επιδιώξεις. Τα βαρύγδουπα βιογραφικά δεν κεντρίζουν το ενδιαφέρον κανενός εργοδότη. “Δώσε μου τον καλύτερο εαυτό σου και δεν θα σου δείξω ποτέ την πόρτα της εξόδου, αλλά θα σου δώσω τις ευκαιρίες να εξελιχθείς”. Αυτό είναι το ζητούμενο», λέει ο Ghadimi.
Ο εργαζόμενος αυτο-απολύεται όταν χάνει
το ενδιαφέρον του
«Οι περισσότεροι εργαζόμενοι θεωρούν ότι η εργασία είναι ένα δικαίωμα. Συμφωνώ. Αν κάποιος δουλεύει απλά για να επιβιώνει παίρνοντας τον ελάχιστο μηνιαίο μισθό, είναι σεβαστός -ποτέ δεν έχω απολύσει κούριερ ή παρκαδόρο. Αλλά κάποιος που θέλει να πετύχει μεγαλύτερους επαγγελματικούς στόχους οφείλει να αυτοεκπαιδεύεται πάνω στο αντικείμενο της δουλειάς του, να κάνει υπερωρίες χωρίς να βλαστημάει (αν οι συνθήκες το επιβάλλουν μια φορά στις τόσες), να συγκεντρώνεται στο στόχο παρά να παραπονιέται για το τόξο και τα βέλη που του έχεις δώσει και, κυρίως, να πονάει τη δουλειά όπως εσύ.Κι ας βγάζει λιγότερα από σένα. Έτσι, ίσως αύριο, να είναι αυτός στη θέση σου», λέει ο Ghadimi.
«Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται σκληρά, αλλά ακόμη πιο τρομακτικά σκληρή είναι η επιβίωση εκεί έξω. Στη σχέση προϊσταμένου-υπαλλήλου οι διαφορές είναι ελάχιστες. Απλά ο ένας ρυθμίζει τους κανόνες και ο άλλος τους εκτελεί. Σαν τον συνθέτη και τον ερμηνευτή. Οι αξίες είναι ίδιες, αλλά ο στόχος κοινός: μια καλή παράσταση με ικανοποιητικές εισπράξεις -και δόξα- και για τους δυο», λέει ο Ghadimi.